Prolog

Nigdy nie zastanawiałam się jak to będzie.Jak będzie wyglądać moja przyszłość,co będzie kiedyś,jak to wszystko będzie wyglądało.Nie miałam na to czasu...
Zostałam rzucona na głęboką wodę,a nawet nie zapytano mnie wcześniej czy umiem pływać.Musiałam ŻYĆ tu i teraz,nie mogłam rozmyślać!
Nie sądziłam że kiedykolwiek będę w stanie poczuć się naprawdę wyjątkową,kochaną.Myślałam że nie dożyję momentu w którym trafię na tę drugą połówkę,na kogoś kto mocno mnie obejmie i prosto w oczy wyszepcze mi jaka jestem piękna.
Nie wierzyłam,że istnieje uczucie cudowniejsze od uczucia kiedy porywa mnie muzyka i zaczynam tańczyć...Przekonałam się,że istnieje,ale zajęło mi to dużo czasu,bo natura obdarzyła mnie ogromną upartością.
Byłam buntowniczką,żyłam po swojemu,nie słuchałam rodziców i właśnie dlatego była wielka przepaść między mną a moją matką.Przez ich rozwód wydoroślałam dużo wcześniej niż inni i zaczęłam żyć na własny rachunek.Oto jak przekonałam się co to znaczy prawdziwe życie.
Paulo Coelho powiedział kiedyś,że Podczas każdego tańca,któremu oddajemy się z radością,umysł traci swoją zdolność kontroli,a ciałem zaczyna kierować serce.
Oczywiście miał też na myśli życie,codzienność,nasze wybory,decyzje...
I co?
Miał rację.